الف - ربنای شجریان و گناه صدا و سیما

معمولاً یا در آستانه ماه مبارک رمضان یادی از محمدرضا شجریان می شود یا در مناظرات انتخاباتی و سخنرانی های هیجانی نامزدها برای گرفتن رای و اینکه نشان بدهند ما هم گوشه چشمی به اهل هنر داریم.

مساله پخش و عدم پخش صدای آقای شجریان از صدا و سیما موضوع پیچیده ای نیست که به خاطر آن لازم باشد صدا و سیما را به محاکمه بکشیم که چرا حاضر به پخش صدای آقای شجریان نیستند.

در این موضوع حق با صدا و سیماست. محمدرضا شجریان بارها و بارها طی سالهای پس از انقلاب به خاطر پخش آهنگهایش از رادیو و تلویزیون گلایه و بعدها شکایت رسمی کرده است.

شجریان سالها پیش در این باره می گوید: رادیو و تلویزیون فراگیرترین رسانه است و وقتی صدا از آنها پخش نشود ارتباط با مردم هم قطع می شود...
هیچ وقت دوست ندارم صدایم از آن رسانه پخش شود تا اینکه با جدیت دنبال کار را گرفتم و از آنها شکایت کردم که دیکر صدای من را پخش نکنند.

تا اینجای ماجرا روشن شد که جناب شجریان با پیگیری و جدیت تمام و شکایت قضایی صدا و سیما را مجبور کرده اند تا صدایشان را پخش نکنند.

اما بعد از مدتی جناب ایشان که صدا و سیما را به این نقطه رسانده اند اجازه می فرمایند که فقط و فقط«ربنا» را پخش کند.

به نظرم هر کس دیگری هم جای مسئولان فعلی و قبلی صدا و سیما بود عطای ربنای آقای شجریان را به لقایش می بخشید. و پذیرای آن همه توهین و این منت نمی شد.

برای استاد شجریان آرزوی سلامتی دارم اما ربنای شجریان دیگر آن حال و هوای قدیم خود را ندارد. چرا که خود شجریان نیز از آن حال و هوا فاصله گرفته است.

از وزیر محترم ارشاد هم می خواهم تا فرصت هست مثل همان هنرمندانی که می خواستند برای آقای رئیسی ارسال کنند! چند آوای مورد نظر دیگر را که قابلیت پخش داشته باشد برای رسانه ملی ارسال نمایند.