بعید است درجه دار اسیر هم دین و هم وطنمان، امثال شما نویسنده محترم یادداشت «مارا ببخش گروهبان» و همفکران کینه ورزتان که بحمدالله به لحاظ تعداد، اندکید را ببخشد. کنار گود نشستن و تنها گفتن: لنگش کن ونیز زخم زبان زدن مایه ائی نمی خواهد. همانطوری که برای آن متحجرین جیره خور وهابیون کاری ندارد که نام خود را جیش العدل بگذارند و به قیمت چند دلار و ریال و درهم بیشتر، هر جنایتی انجام دهند تا سوهان روح ملتی سرافراز گردند که تنها جرمش آزادگی و آزاده خواهی است. چه بی جهت از بنی اسرائیل بعنوان بهانه گیرترین قوم، یاد می شود که برخی معدود از هم دینان ما، گوی سبقت را از آنان ربوده اند.

ملت رشید ایران اسلامی، به حق از ابتدای تاریخ خود، آزاده ترین ملت جهان بوده اند چرا که هرگز زیر بار ظلم و گردن فرازی زورگویان نرفته اند و تن به ذلت نداده اند. آخرین نمونه آن، ایستادگی هشت ساله در مقابل ماشین جنگی نظام زور و سلطه جهانی بوده است. جهت اطلاع شمائی که همچون الگوهای مدعی ذوب در ولایتتان که اکنون رفته اند فقط بلدید ژست مردم دوستی و ولایت پذیری و ساده زیستی را بگیرید، همین کسی که سفر دوروزه اش را برابر با بی اعتنائی به سرنوشت اسیران انتظامی کشور می دانی، خود از مبارزین نهضت و فرماندهان حاضر در لجمن دفاع مقدس بوده است و آزمون داده، ولی هرگز ادعا و مطالبه ائی ندارد.

به یقین ملت شریف ایران، خصوصاً خانواده های اسرای مذبور و علی الخصوص خانواده اسیر سرافراز دانائی فر واقفند که دولت و دستگاه های اجرائی و ریش سفیدان و معتمدین کشور، تمام همت خود را بر آزادی این عزیزان گذاشته اند ولی هر عقل سلیمی آگاه است که در چنین شرایطی و به هنگام اقدامات کور چنین گروه های بی نام و نشان و بی سر و پائی، چاره ای جز همین اقدامات حاضر، نمی ماند. آنجا که دشمنت رو در روست، تکلیف روشن است ولی در این وضعیت ها چاره ائی جز اقدامات محلی و صبر بر زخم زبان شنیدن از طایفه بدتر از بنی اسرائیل نیست. بی شک زخم زبان شماها اگر کاری تر از اقدام کور این طایفه افراط و تحجر نباشد، چیزی هم کمتر ندارد.

بی شک نامه خالی از مهرت، دردی از خانواده دانائی فر عزیز را دوا نخواهد کرد که هیچ، متأسفانه بر دل خونی آن عزیزان نیز خواهد افزود. چراکه آن عزیزان، به نظام جمهوری اسلامی، دولت و بزرگان و ریش سپیدانشان، بیش از امثال جنابعالی اعتماد دارند.

الف