الف - فراموش نکنیم؛ کدخدا لخت است!

این نوشتار به دنبالِ مخالفت با اصلِ مذاکرات هسته ای نیست. همچنین تحلیلی برای رسیدن به یک هدف سیاسی هم نیست؛ و نیز به علتِ رعایتِ اصلِ انصاف و عدم قضاوتِ زودهنگام به دنبال تقبیح یا تقدیسِ ماحصلِ مذاکرات هم نیست. این نوشتار، صرفاً یک‌ یادآوری است. یک تذکر.

۱
هرچند سخت است در این روزها از این زاویه بخواهیم به مذاکراتِ هسته‌ای نگاه کنیم. در روزهایی که اکثرِ فضای رسانه‌ای کشور به دو قطب تقسیم شده است. گروهی صرفاً به دفاع از "هرآنچه " مربوط به مذاکراتِ هسته‌ای است می‌پردازند و گروهی دیگر به مخالفت با "هرآنچه " مربوط به مذاکرات است؛ و جالب این‌که در بسیاری اوقات، خودِ مذاکرات هم دیگر مهم نیست و این دو گروه صرفاً مشغول تبادل آتش فی‌مابین هم هستند.

البته این فضا یک فرصت هم هست. فرصتی برای محک زدنِ "تقوای سیاسی " یا سنجش میزان "وطن دوستی ". همه‌ی ما می‌توانیم در چنین فضا و چنین روزهایی به عمقِ قلبمان مراجعه کنیم و با وجدانمان به قضاوت بنشینیم که علی‌رغم تفاوتِ نظرات با دولت، آیا یک توافقِ مثبت به سودِ مردمان کشورمان ما را آزرده خاطر می‌کند؟ چون توسط این دولت به دست آمده؟ یا اینکه ببینیم علی‌رغم وابستگی فکری به دولت و مذاکره‌کننده‌گان راضی به هر توافقی ولو به ضررِ مردمان کشورمان می‌شویم؟ در کل آیا حاضریم واقعیت را بپذیریم یا از همان قبل از اعلام نتایج، بر اساسِ قبیله‌گرایی تصمیمان را گرفته‌ایم؟

۲
نکته‌ی دیگری که ذکر آن در ایام فرودین و سالگردِ رأی به جمهوری اسلامی خالی از لطف نیست مقایسه‌ی این روزهای برخی افراد بین مذاکره‌ کنندگانِ فعلی و دوره‌ی قبل است. فرای از ماهیتِ این مقایسه، نفسِ این تفاوت بیانگرِ عمقِ "جمهوریتِ " نظامِ اسلامی ایران است. عمقِ نفوذِ آرای مردم در نظام اسلامی ایران تا مهم‌ترین و حساس‌ترین مسائل، کاربرد دارد؛ و هرکسی آرای مردم را داشته باشد با حمایتِ قاطع رهبر انقلاب قادر به تصمیم‌گیری در هر زمینه‌ای‌ست.

۳
اما از این‌ها گذشته، حالا که با تدبیرِ رهبر انقلاب این فضای دو قطبی به شدت تعدیل شده است، موقعیتِ خوبی است برای تذکّر برخی نکات. بهترین موقعیت است برای اینکه زیرِ بمبارانِ خبرهای ریز و درشتی که می‌رود واضح‌ترین مسائل را نه تنها در افکارِ عمومی جهان، بلکه در کشورِ خودمان هم زیر آواری از "خبر و تحلیل " مدفون کند بشویم کودکِ قصه‌ی معروف "کریستیان آندرسن " و فریاد بزنیم: "پادشاه لخت است "!

چرا که واقعیت همین است. ما هرگز نباید فراموش کنیم، ایرانِ فاقد سلاحِ هسته‌ای در حال مذاکره با دولت‌های دارنده و استفاده کننده از سلاح هسته‌ای است، برای اینکه به این دولت‌ها اطمینان بدهد هرگز خطرِ هسته‌ای برای اسرائیلی که از هیچ جنایتی فروگذار نمی‌کند نیست. دارندگان و استفاده کنندگان از بمب اتم دارند با ما مذاکره می‌کنند برای اطمینانِ خاطر عربستانی که دارد شبیه‌تر از هر زمان به همتای عبری خود می‌شود و بی‌هیچگونه حیایی اردوگاه آوراگان را هدف قرار می‌دهد.

رسانه‌های ما باید قوی‌تر از هر زمان فریاد بزنند: "کدخدای خودِخوانده‌ی جهان، لخت است!" کدخدای خودِخوانده رسواست وقتی رئیس‌جمهورش واضح و روشن می‌گوید ما برای خاطرِ صلحِ جهانی از ایران خواسته‌ایم پروتکل الحاقی را امضاء کند تا من بتوانم با نخست‌وزیر اسرائیلی (که هرگز حاضر به پیوستن حتی به ان‌پی‌تی هم نیست) تماس تلفنی برقرار کنم و به او اطمینانِ خاطر بدهم ایران خطری برای صلحِ خاورمیانه نیست.

آری، ما هرگز نباید فراموش کنیم که علی‌رغم اقتدار، مظلومانه در حالِ مذاکره با ظالمانِ عالم هستیم. ظالمانی که اگر توانِ کاری غیر از مذاکره و تحریم را داشتند در نابودی ما حتی لحظه‌ای هم تردید به خود راه نمی‌دادند.