من نیشابور سرباز بودم و بهتر بگویم：
دوران آموزشی را در باغرود زیبای این شهر تاریخی با مردمانی حقیقتا بافرهنگ، مهربان و با ریشه و اصالت گذراندم. اگر بخواهم خاطراتم را مرور کنم و بنویسم، قطعا یک کتاب کوچک خواهد شد اما در سومین جمعه ماه مبارک رمضان، این یادداشت را بر حسب وظیفه اخلاقی، شرعی و ملی می نویسم شاید برای سربازان دیگر و آینده از جمله برادر خودم که خود را برای سربازی آماده می کند، تکرار نشود.

به خاطر می آورم روزی را که در دوران آموزشی، یکی از هم گروهانی هایم را از مرگ و سقوط در دره نجات دادم. خاطرم هست زمانی که دستش را با تمام وجود گرفته بودم که پرت نشود، یک فکر در ذهنم می چرخید：

مادرش هم مانند مادر خودم!
مادرش چه گناهی کرده که مانند برخی ها رانت و ثروتی نداشته که سربازی پسرش را بخرد؟ خیلی رسانه ها در ظاهر ماجرا و جنبه احساسی آن ماندند، اما در جایی ندیدم یک نفر به سوءمدیریت حمل و نقل و جاده ها اشاره ای کند، حداقل من از دیروز تا الآن مشاهده نکردم، آیا اگر فرزند یک مقام سیاسی، و یا چهره شناخته شده در بین این کشته شدگان بود، باز هم این گونه سهل گرفته می شد، به راستی رسانه واقعی کدام هستند، خبرگزاری ها؟ روزنامه ها؟

سربازی ما ده ها مشکل و مسأله دارد، اما نمی دانم تا کی می خواهیم امور را تا زمانی که از مردم عادی تلفات ندهیم و کارد به استخوان نرسد، سر و سامان بدهیم؟ واقعا معنی مدیریت چیست؟ معنی حقوق و مزایا گرفتن از بیت المال در مقام مسؤول چیست؟

تا زمانی که همه چیز خوب و عالی است، حقوق های میلیونی...وقتی هم حادثه رخ می دهد، کسی گردن نمی گیرد...این به آن پاس می دهد... و نهایتا گذر زمان و در آخر مختومه شدن. آیا این مدیریت است؟! من فکر می کنم رسانه واقعی نه روزنامه ها هستند و نه خبرگزاری ها. در همه جای دنیا همین است.

رسانه واقعی خود مردم عادی هستند. مردم دلسوز، دلسوخته و البته امیدوار، چرا که آدمی به امید زنده است.

الف