الف - امام زمان نیز در هنگام ظهور ذکر مصیبت سیدالشهدا بر لب دارند

امام زمان نیز در هنگام ظهور ذکر مصیبت سیدالشهدا بر لب دارند

در دهة اول ماه محرم الحرام که علاوه بر تمام شیعیان جهان، پیروان دیگر ادیان و مذاهب مانند هندوها و مسیحیان و... نیز به اقامة عزای اشرف اولاد آدم، سید الشهداء، حضرت امام حسین علیه السلام دل سپرده اند، در ماه محرم که عرشیان و فرشتگان قدسی و ملائک مقرب نیز مرثیه خوان و سوگوار حضرت اباعبدالله اند، بسیار اسفبار و دردناک است که شاعری مسلمان، چندین قطعه رباعی در هجو و تمسخر عزاداری سیدالشهدا و ذاکران و مادحان آن حضرت بسراید و از آن دردناک تر، این که خبرگزاری فارس که از پرمخاطب ترین خبرگزاری های فارسی زبان است، به نشر این مطلب موهن بپردازد.

متأسفانه خبرگزاری فارس در روز جمعه، ۴ محرم الحرام ۱۴۳۵ هجری قمری، مطلبی با عنوان «با خنجر جهل، سر بُریدیم از عشق» که به نقل خود مطلب، شامل «۱۸ رباعی خطاب به مداحان و نوحه گران اباعبدالله» است را منتشر کرد. مطلبی که فارغ از ارزش ادبی بسیار اندک و اشکالات بارز شعری، سراسر وهن و هجو عزاداری و مرثیه خوانی حضرت امام حسین است. مطلبی که هر کس از محبان و شیعیان اهل بیت عصمت و طهارت که آن را مطالعه کرد، از فرط بغض و شکسته دلی به مویه و رعشه افتاد. لذا حقیر وظیفة خود دیدم که در این باره چند مورد را گوشزد کنم:

جدی ترین خرده ای که این اشعار بر عزاداری امام حسین (ع) وارد کرده اند، نامطلوب بودن ارجحیت مرثیه و گریه در مجالس سوگ سالار شهیدان است. در چند رباعی مستقیماً عزاداری و گریه بر امام حسین، «غفلت» و «خرافه» ذکر شده که امیدواریم همین الان از این معصیت بزرگ استغفار و از پروردگار طلب بخشایش شود. چراکه ما در مواجهه با مصیبت عظیم عاشورا، اجازه اجتهاد و خودرأیی نداریم، بلکه باید به سیره اهل بیت مراجعه کنیم و همان گونه که حضرات معصومین (سلام الله علیهم اجمعین) به تعظیم شعایر حسینی پرداخته اند، ما نیز همان گونه به اقامة عزای حسینی بپردازیم. حقیر هرچه در میان احادیث و روایات مربوط به معصومین جست و جو کردم و هرچه از علما و فضلا پرسیدم، در تمام روایات مروی از اهل بیت عصمت و طهارت، ما تنها مأمور به عزاداری، گریستن و احیای شعایر حسینی هستیم. بنده چند روایت معتبر را به عنوان مشت نمونة خروار ذکر می کنم:

قالَ الرّضا عليه السّلام:
يَا بْنَ شَبيبٍ! اِنْ بَكَيْتَ عَلَى الحُسَينِ عليه السّلام حَتّى تَصيرَ دُمُوعُكَ عَلى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغيرا كانَ اَوْ كَبيراً قَليلا كانَ اَوْ كثيراً.
«امام رضا عليه السّلام فرمود:
اى پسر شبيب! اگر بر حسين عليه السّلام آن قدر گريه كنى كه اشک هايت بر چهره ات جارى شود، خداوند همه گناهانی كه مرتكب شده اى را مى آمرزد؛ چه كوچك باشد، چه بزرگ؛ چه كم باشد چه بسیار.»
(امالى صدوق، ص ۱۱۲)
×××
قالَ الرّضا عليه السّلام:
يَا ابنَ شَبيبٍ! اِنْ كُنْتَ باكِياً لِشَئٍ فَاْبكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ عليه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ كَما يُذْبَحُ الْكَبْشُ.
«امام رضا عليه السّلام به (ريّان بن شبيب ) فرمود:
اى پسر شبيب! اگر بر چيزى گريه مى كنى، بر حسين بن على بن ابى طالب عليه السّلام گريه كن، چرا كه او را مانند گوسفند سر بريدند.»
(وسائل‏الشيعة ج : ۱۳ ص: ۵۰۳)
×××
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
اَرْبَعَةُ الا فِ مَلَكٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ عليه السّلام شُعْثٌ غُبْرٌيَبْكُونَهُ اِلى يَوْمِ القِيامَةِ.
«امام صادق عليه السّلام فرمود:
چهار هزار فرشته نزد قبر سيدالشهدا عليه السّلام ژوليده و غبارآلود، تا روز قيامت بر آن حضرت مى گريند.»
(كامل الزيارات ، ص ۱۱۹)
×××
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبيحٌ
وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ كِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبيلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ عليه السّلام:
يَجِبُ اَنْ يُكْتَبَ هذا الْحَديثُ بِالذَّهَبِ.
«امام صادق عليه السّلام فرمود:
نَفَس كسى كه بخاطر مظلوميّت ما اندوهگين شود، تسبيح است و اندوهش براى ما عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.
شیخ کلینی فرموده: محمد بن سعید یکی از راویان این حدیث به من گفت: این را با آب طلا بنویس که چیزی بهتر از این ننوشته ام.»
(امالى شيخ مفيد، ص ۳۳۸ و اصول کافی ۲/ صفحه ۲۲۶)
×××
عَنِ الصّادقُ عليه السّلام :
يا زُرارَةُ! اِنَّ السَّماءَ بَكَتْ عَلَى الْحُسَيْنِ اَرْبَعينَ صَباحاً.
«امام صادق عليه السّلام فرمود:
اى زراره! آسمان چهل روز، در سوگ حسين بن على عليه السّلام گريه كرد.»
(جامع احاديث الشيعه، ج ۱۲، ص ۵۵۲)
×××
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ما مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْكَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.
«امام صادق عليه السّلام فرمود:
هيچ چشمى نيست كه براى ما بگريد، مگر اينكه برخوردار از نعمتِ نگاه به (كوثر) مى شود و از آن سيرابش مى كنند.»
(کامل الزیارات، ص ۱۲۵)
×××
قالَ الصّادقُ عليه السّلام:
لِكُلّ شَيْئٍ ثَوابٌ اِلا الدَمْعَةٌ فينا.
«امام صادق عليه السّلام فرمود:
هر چيزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشكى كه براى ما ريخته شود (كه چيزى با آن برابرى نمى كند)»
(جامع احاديث الشيعه، ج ۱۲، ص ۵۴۸)
×××
قال الصّادق عليه السّلام :
... رَحِمَ اللّهُ دَمْعَتَكَ، اَما اِنَّكَ مِنَ الَّذينَ يُعَدُّوَنَ مِنْ اَهْلِ الْجَزَعِ لَنا وَالَّذينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا و يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا، اَما اِنّكَ سَتَرى عِنْدَ مَوْتِكَ حُضُورَ آبائى لَكَ... .
«امام صادق عليه السّلام به مسمع كه از سوگواران و گريه كنندگان بر عزاى حسينى بود، فرمود:
خداى اشك تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش، تو از آنانى كه از دلسوختگان ما به شمار مى آيند، و از آنانى كه با شادى ما شاد مى شوند و با اندوه ما غمگين مى گردند.
آگاه باش! تو هنگام مرگ شاهد حضور پدرانم بر بالين خويش خواهى بود.»
(وسائل الشيعه ، ج ۱۰، ص ۳۹۷)
×××
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
بَكى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّبَكى .
«امام صادق عليه السّلام فرمود:
امام زين العابدين عليه السّلام بيست سال به ياد عاشورا گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اين كه گريه مى كرد.
(بحارالانوار، ج ۴۶)
×××
قال الباقر عليه السّلام:
ما مِنْ رَجُلٍ ذكَرَنا اَوْ ذُكِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِكَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
«امام باقر عليه السّلام پس از شنيدن سروده های کمیت دربارة اهل بيت، گريست و سپس فرمود:
هيچ كس نيست كه ما را ياد كند، يا نزد او از ما ياد شود و از چشمانش هرچند به اندازه بال پشه اى اشك آيد، مگر آنكه خداوند برايش در بهشت، خانه اى بنا كند و آن اشك را حجاب ميان او و آتش دوزخ قرار دهد.»
(الغدير، ج ۲، ص ۲۰۲)
×××
قال على بن الحسين السجّاد عليه السّلام :
اَيُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَيْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى يَسيلَ عَلى خَدَّيْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
امام سجّاد عليه السّلام فرمود:
«هر مؤمنى كه چشمانش براى كشته شدن حسين بن على عليه السّلام و همراهانش اشكبار شود و اشك بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد.»
(ينابيع الموده ، ص ۴۲۹)
×××
قال الحسينُ عليه السّلام:
اَنا قَتيلُ الْعَبْرَةِ
لا يَذْكُرُنى مؤمِنٌ اِلاّ بَكى.
«حسين بن على عليه السّلام فرمود:
من كُشته اشكم. هيچ مؤمنى مرا ياد نمى كند مگر آنكه گريه كند.»
(بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۷۹)
×××
قال الصّادق عليه السّلام:
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَكى وَ اَبكْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
«امام صادق عليه السّلام به جعفربن عفان فرمود:
هيچ كس نيست كه درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند، مگر آنكه خداوند، بهشت را بر او واجب مى كند و او را مى آمرزد.»
(رجال شيخ طوسى ، ص ۲۸۹)
×××
عَن اَبى هارونَ المكفوفِ قال:
دَخَلْتُ عَلى ابى عَبْدِاللّه عليه السّلام فَقالَ لى: اَنْشِدْنى، فَاءَنْشَدْتُهُ فَقالَ: لا، كَما تُنْشِدوُنَ وَ كَما تَرْثيهِ عِنْدَ قَبْرِه ...
«ابوهارون مكفوف مى گويد:
خدمت حضرت صادق عليه السّلام رسيدم. امام به من فرمود برايم شعر بخوان. پس برايش اشعارى خواندم. فرمود: اين گونه نخوان، همان طور كه در شهر خودتان نوحه خوانی می كنيد و همان گونه كه نزد قبر حضرت سيدالشهدا مرثيه می خوانید، بخوان.»
(بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۷)
×××

قال الباقرُ عليه السّلام :
ْكيهِ وَ يَاءْمُرُ مَنْ فى دارِهِ بِالْبُكاءِ عَلَيْهِ وَ يُقيمُ فى دارِهِ مُصيبَتَهُ بِاِظْهارِ الْجَزَعِ عَلَيْهِ وَ يَتَلاقُونَ بِالبُكاءِ بَعضُهُمْ بَعْضاً فِى البُيُوتِ وَ لِيُعَزِّ بَعْضُهُمْ بَعْضاً بِمُصابِ الْحُسَيْنِ عليه السّلام .
«امام باقر عليه السّلام نسبت به كسانى كه در روز عاشورا نمى توانند به زيارت امام حسین بروند، اين گونه دستور عزادارى دادند:
در روز عاشورا برای امام حسین، ندبه و عزادارى و گريه كنید و به اهل خانه خود دستور دهید كه بر او بگريند و در خانه با اظهار گريه و ناله بر حسين عليه السّلام، مراسم عزادارى برپا كنید و يكديگر را با گريه و تعزيت و تسليت گويى در سوگ حسين عليه السّلام در خانه هایتان ملاقات كنید.»
(كامل الزيارات ، ص ۱۷۵)
×××
قال الرّضا عليه السّلام:
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِكاً وَ كانَتِ الْكِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَيّامٍ، فَاِذا كانَ الْيَوْمُ العْاشِرُ كانَ ذلِكَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكائِهِ ... .
«امام رضا عليه السّلام فرمود:
هرگاه ماه محرّم فرا مى رسيد، پدرم (موسى بن جعفرعليه السّلام) ديگر خندان ديده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى يافت تا آن كه ده روز از محرّم مى گذشت، روز دهم محرّم كه مى شد، آن روز، روز مصيبت و اندوه و گريه پدرم بود.»
(امالى صدوق ، ص۱۱۱)

حال با مطالعة این چند حدیث و روایت صحیح السند که در کتب معتبرة شیعه، چند صد نمونة مشابه آن ها موجود است، باز هم تردیدی در اولویت عزاداری و گریه بر شهدای کربلا نسبت به کارهای دیگر در ماه محرم باقی می ماند؟
اهل بیت عصمت و طهارت هر جا که از امام عاشورا سخن گفته اند، تنها بر عزاداری و گریستن بر اباعبدالله تأکید کرده اند، نه هیچ کار دیگر. در هیچ کتابی، هیچ کلامی از معصوم وجود ندارد که امام در آن به عزاداری خرده گرفته باشند و یا در حین اقامۀ عزا، لزوم پرداختن به حماسه یا نکته ای دیگر را یادآوری کرده باشند. وقتی امام صادق به شاعری می فرماید آن گونه که در دیار خویش عزاداری می کنید، برای من نوحه بخوان، یعنی همانطور که اغلب مراجع و علما فرموده اند، هر کاری که در هر منطقه ای به شعایر حسینی بدل می شود، قطع یا جلوگیری از آن صحیح نیست. حال برخی پا را از امام خویش فراتر نهاده و به بازتعریف فرهنگ عزاداری سیدالشهدا برخاسته اند و معتقدند که عاشورا نیاز به عزاداری ندارد و به ذکر حماسه نیاز دارد!
آیا امام زمان ما بیشتر از عاشورا آگاهی دارند یا ما؟ ما بیشتر به نوع صحیح عزاداری واقفیم یا حضرت حجت بن الحسن (روحی لک الفدا)؟

چنان که حضرت صاحب الزمان در زیارت ناحیۀ مقدسه، از ابتدا تا انتها تنها مصیبت های حضرت امام حسین را ذکر کرده اند و کلمه ای به موضوعات مورد نظر آقایان نپرداخته اند. در حقیقت، امام عصر در این دعای شریف، گونۀ صحیح پرداختن به عاشورا و عزاداری بر امام حسین را به ما می آموزند. دعایی که کلمه به کلمه اش ذکر مصیبت است نه چیز دیگر. به فرازهای زیر که تنها بخشی اندک از مصیبت های ذکر شده در زیارت ناحیه مقدسه است، دقت کنید:

أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوكِ الْخِبآءِ، أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْكِسْآءِ، أَلسَّلامُ عَلى غَريبِ الْغُرَبآءِ، أَلسَّلامُ عَلى شَهيدِ الشُّهَدآءِ، أَلسَّلامُ عَلى قَتيلِ الاَْدْعِيآءِ، أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ كَرْبَلآءَ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَكَتْهُ مَلائِكَةُ السَّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّيَّتُهُ الاَْزْكِيآءُ، أَلسَّلامُ عَلى يَعْسُوبِ الدّينِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنازِلِ الْبَراهينِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ السّاداتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْجُيُوبِ الْمُضَرَّجاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِياتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْجُسُومِ الشّاحِباتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النِّسْوَةِ الْبارِزاتِ...
أَلسَّلامُ عَلى مَنْ نُكِثَتْ ذِمَّـتُهُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ هُتِكَتْ حُرْمَتُهُ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ اُريقَ بِالظُّـلْمِ دَمُهُ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُغَسَّلِ بِدَمِ الْجِراحِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَـرَّعِ بِكَأْساتِ الرِّماحِ أَلسَّلامُ عَلَى الْمُضامِ الْمُسْتَباحِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَنْحُورِ فِى الْوَرى، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ دَفَنَهُ أَهْـلُ الْقُرى، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَقْطُوعِ الْوَتينِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحامي بِلا مُعين، أَلسَّلامُ عَلَى الشَّيْبِ الْخَضيبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّريبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّليبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضيبِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسامِ الْعارِيَةِ فِى الْفَلَواتِ، تَنْـهَِشُهَا الذِّئابُ الْعادِياتُ، وَ تَخْتَلِفُ إِلَيْهَا السِّباعُ الضّـارِياتُ، أَلسَّلامُ عَلَيْك َ يا مَوْلاىَ وَ عَلَى الْمَلآ ئِكَةِ الْمُرَفْرِفينَ حَوْلَ قُبَّتِكَ...

و از این نیز واضح تر روایاتی است که در باب ظهور قائم آل محمد (عج)، و اولین جملاتی که حضرت پس از ظهور به زبان می آورند. از جمله آن ها، روايتي است كه محدث بزرگوار، شيخ علي حائري یزدی (ره) نقل كرده است. ایشان می فرماید: «زماني كه قائم آل محمد ظهور كند، ما بين ركن و مقام مي ايستد و پنج ندا را سرمي دهد:
الا يا اهل العالم انا الامام القائم
الا يا اهل العالم انا الصمصام المنتقم
الا يا اهل العالم ان جدي الحسين قتلوه عطشانا
الا يا اهل العالم ان جدي الحسين طرحوه عريانا
الا يا اهل العالم ان جدي الحسين سحقوه عدوانا»
ترجمه:
«آگاه باشيد اي جهانيان كه منم امام قائم
آگاه باشيد اي اهل عالم كه منم شمشير انتقام گيرنده
بيدار باشيد اي اهل عالم كه جد من حسين را تشنه كام كشتند
بيدار باشيد اي اهل عالم كه جد من حسين را عريان روي خاك افكندند
آگاه باشيد اي جهانيان كه جد من حسين را از روي كينه توزي پايمال كردند»

آری اولین کلامی که امام زمان ما پس از ظهور به لب مبارک می آورند نیز یادآوری و ذکر مصیبت سیدالشهدا است که در آن حقایق بسیاری نهفته است برای کسانی که پیرو امام زمان خویش اند. آری امام زمان ما از همۀ ما بیش تر و پیش تر به گریستن بر جد شهیدش تأکید دارد؛ چراکه ذکر مصیبت امام حسین، حس انتقام جویی از دشمنان اهل بیت را در دل شیعیان حفظ می کند تا پس از قیام قائم آل محمد (عج) شرایط این انتقام عظیم فراهم شود. پس وای برما!

ای امام زمان! ما را ببخش که پیروان خوبی برای شما نبوده ایم و نیستیم. ای امام زمان! ما را ببخش که کمبودهای خود را با تاختن به عزای امام حسین جبران می کنیم. ای امام زمان! ما را ببخش که داغی بر داغ های بی شمار دل شما افزودیم. یا امام زمان! ما را ببخش.

علاوه بر این، در چند رباعی نیز خطاب «ارباب» به سیدالشهدا، شرک تلقی شده و شاعر خود را جای حضرت اباعبدالله قرار داده، از زبان امام اظهار شرمندگی می کند که در مجلس عزاداری ایشان چنین شرکی اتفاق افتاده است!!!

او کلمۀ «ارباب» را مترادف با کلمۀ «رب» گرفته و کلمۀ «رب» را نیز مترادف با اسم متبرکۀ «الله»! و چنین نتیجه گرفته که خطاب ارباب به سیدالشهدا شرک است. کسانی که به قدر بسیار اندک با ادبیات عرب آشنایی دارند، می دانند که بین «ارباب» تا «الله» از زمین تا آسمان فرق است و حقیر به جهت جلوگیری از اطالۀ کلام، توضیحات بیشتر پیرامون معنی و کاربرد این دو کلمه را به فرهنگ «المنجد» حواله می دهم.

در مجموع، در این ۱۸ رباعی، علاوه بر ضعف های شدید ادبی، ضعف های اعتقادی بسیاری وجود دارد که طی آن، به اعتقاد اساسی مکتب حقۀ تشیع حمله شده است اما این افراد تنها عرض خود می برند و زحمت ما می دارند. چراکه به شکر حق، مجالس عزای حضرت سیدالشهدا، هر سال پرشورتر و پررونق تر از سنوات گذشته در حال برگزاری است.

در پایان از خبرگزاری فارس که پس از پی گیری های این غلام آستان حسین (ع) و دیگر دلباختگان حضرتش، اقدام به حذف مطلب موهن فوق کردند، سپاسگزاریم. امید است دیگر در کشوری که به تنهایی علم تشیع را در عالم به دوش می کشد، شاهد چنین بی حرمتی هایی به ساحت قدس معصومین و شعایر مذهبی نباشیم. انشاالله