در واپسین ایّام سالی که پشت سرگذاشتیم، خبری روی خروجی خبرگزاری ها قرارگرفت که در هیاهوی چهارشنبه سوری و نوروز و فضای سیاسی و انفجارهای اخیر بروکسل، آنطور که باید مورد توجه قرار نگرفت. کنفدراسیون فوتبال آسیا احتمالآ با استشمام بوی وسوسه انگیز دلارهای نفتی، با در خواست سعودی ها موافقت کرده و مقرر شد که برگزاری دیدارهای فوتبال باشگاهی این کشور با ایران در کشور ثالث برگزار شود. رجز خوانی های اهانت آمیز و ابراز شادیهای کودکانه و بیش از حد مقامات ورزشی و رسانه های سعودی در پی اعلام این خبر شگفت انگیز بود.
دریکی دو دهه گذشته و در طی دیدارهای فوتبالی ایران و عربستان سعودی بکراّت تنش ها و رفتارهای غیر ورزشی را شاهد بودیم اما واکنش های فدراسیون فوتبال تا آنجا مبتنی بربی تفاوتی و گاه منفعلانه بود که امروز کار بجائی رسیده که مصوّبه یک نهاد ورزشی بین المللی وجه المصالحه سیاسی کاری قرار می گیرد تا براحتی به کشور و ملت و مذهب ایران اهانت کنند و دریغ از یک واکنش اعتراضی ساده!
سلسله اقدامات عجیب مقامات فوتبال آن کشور در کنفدراسیون آسیا و اینک نیز استفاده از برگ بازی سیاسی و همچنین دستاویزی که ترقه پرانی های تعدادی نوجوان متعصب دراستادیوم های ورزشی و در برابر چشم ناظران جهانی در اختیار آن ها قرار داد، کنفدراسیون آسیا را به این نتیجه گیری رسانده که: ایران صلاحیت برگزاری تورنومنت های فوتبالی در خاک خود را ندارد! در شرائطی که کشورهای بحران زده مانند عراق و سوریه، ایران را بعنوان کشور ثالث و امن برای مسابقات خود انتخاب کرده اند، این مصوبه عجیب و غریب اگر اهانت صریح و اشکار به هویت ملی و حتّی تمامیت ارضی کشور نیست، پس چیست؟
ورزش و از جمله فوتبال تا آنجا که در حوزه داخلی باشد، فقط یک ورزش و نهایتآ یک رقابت ورزشی است. اما وقتی همین فوتبال وارد گستره بین المللی می شود، برد و باخت دیگر تنها یک انگیزه ورزشی نیست. رقابت می کنند تا پیروز شوند و پیروز می شوند تا موجب اعتلای نام کشور باشند. اعتلای کشور هم یعنی تحکیم هویت و اعتبارملی. به این ترتیب وقتی قرار است خاک یک سرزمین را چنین سلیقه ای و با انگیزه های سیاسی مطلق، فاقد صلاحیت برگزاری یک مسابقه فوتبال اعلام کنند - که صراحتآ مغایر با فلسفه وجودی مسابقات ورزشی است - مسامحه و سهل انگاری و لزوم گردن نهادن به مصوبه یک نهاد ورزشی بین المللی دیگر جایگاهی نخواهد داشت. وقتی اهمیت و اعتبار و احترم یک کشورمورد تردید قرار میگیرد، انجام شدن یا نشدن یک مسابقه فوتبال که دیگرمحلی از اعراب ندارد. چه رنجی باید برد وقتی می بینیم کشوری که تنها نقطه قوّتش منابع سرشار نفت است و تا همین چند سال پیش در دنیای فوتبال ناشناخته بود، امروز برای قدیمی ترین قدرت فوتبال قاره کهن، گربه رقصانی میکند؟
با توجه به گردش کلان اقتصادی و تاثیر شگرف ورزش و بویژه فوتبال در زندگی بشرامروز، تعجبی ندارد که شعار "جدائی ورزش از سیاست" در حد حرف باقی بماند. شاید مصوّبات کنفدراسیون آسیا در حوزه تخصصی فوتبال لازم الاجرا باشد – که هست - اما وقتی یک دستورالعمل غیر تخصصی ازاین نهاد بین المللی که قاعدتآ باید متعهد به بیطرفی باشد، صادر می شود و در آن صراحتآ انگیزه های سیاسی و جانبدارانه مدنظر قرار می گیرد، دلیلی باقی نمی ماند که تصمیم گیری در این خصوص بر اساس یک تعامل دوجانبه باشد.
بدیهی ترین واکنشی که فدراسیون فوتبال باید بسرعت در این زمینه نشان دهد، عدم تمکین به این مصوبه و اصرار بر انجام مسابقات فوتبال در حوزه سرزمینی جمهوری اسلامی ایران است.
