الف - جناب اقای روحانی آیا می دانید دولتمردانتان در غرب کارون چند میلیارد دلار گاز هدر می دهند؟

جناب اقای روحانی آیا می دانید دولتمردانتان در غرب کارون چند میلیارد دلار گاز هدر می دهند؟

ژستهای مدیریتی و تبلیغات به کارگماری ژنرالها توسط وزیر محترم نفت در کنار تبلیغات وحشتناک برای تلقی دفاع جانانه ی سر کار خانم ابتکار از محیط زیست به مردم، این تصور را ایجاد کرد که باید خیال مردم از حفاظت از منافعشان در این حوزه ها راحت باشد اما سطور ذیل به خوبی نشان می دهد که به آتش کشیدن سرمایه های مردم و آلودن بیش از پیش محیط زیست در خوزستان در منطقه ی غرب کارون، واقعیتی است که با پرده پوشی و سکوت عجیب خانم ابتکار همراه شده است.

از سالها پیش در منطقه ی غرب کارون توسعه ی میادین چندگانه ی آزادگان شمالی، آزادگان جنوبی، یادآوران، یاران شمالی، یاران جنوبی و جفیر در دستور کار شرکت ملی نفت قرار گرفت و به موازات این طرحها، طرح مستقلی تحت عنوان NGL-3200 که وظیفه ی جمع آوری گازهای میادین فوق را بر عهده داشت در دولت دهم کلید زده شد و منابع مالی آن به میزانی بیش از 1.3 میلیارد یورو توسط پتروشیمی فاینانس شد قرار بود ظرف کمتر از چهار سال این کارخانه احداث شود تا گاز میادین فوق را جمع آوری و پالایش نموده و ترکیبات ارزشمند آن را برای پتروشیمی ارسال نماید و سپس گاز پالایش شده را به شبکه ی مصرف تزریق نماید.

کسانی که با موضوع انتقال ارز در دوران تحریم آشنا هستند به خوبی می دانند که در دسترس ترین و آماده ترین ارز، در دوران تحریم، ارز به دست آمده از محصولات پتروشیمی بود.

این سهولت دسترسی به گونه ای بود که فاینانسور طرح NGL-3200 ظرف چند روز ده درصد پیش پرداخت را (وفق قرارداد) به حساب پیمانکار واریز نمود اما با تغییر دولت، سیاست های خلق الساعه ی زنگنه و اتخاذ استراتژیهای متناقض منجر شد تا سال گذشته با پیشرفتی کمتر از 5 درصد طرح را به خارج از شرکت نفت منتقل کنند تا مدیران نفت خود را از شرمندگی عدم پیشرفت طرح برهانند.

یکی از فجایع بزرگ دوران صدارت زنگنه همین طرح است که نه کمبود منابع مالی و ارزی و نه محدودیت های ساخت اغلب تجهیزات در داخل کشور آن را آزار می داد ضمن اینکه منابع تهیه ی کالا با سناریوی تحریم هم فراهم شده بود( اگرچه دولت معتقد است با برجام در صنعت نفت گشایش ایجاد شد که واقعیت های اجرایی و کارشناسان بی طرف، مخالف این کارکرد برجام هستند). با عدم احداث این کارخانه و به ثمر رسیدن طرحهای توسعه ی میادین نفتی و افزایش تولید نفت به 280 هزار بشکه در روز موجب شد که شرکت ملی نفت، استراتژی سوزاندن گازهای تولیدی از همه ی میادین فوق را در پیش بگیرد و ضمن تحمیل بار مضاعف آلودگی هوای استان خوزستان حداقل تا چند سال آینده منافع مردم را به آتش بکشد.

عدم سوزاندن گاز غنی علاوه بر تامین بخشی از گاز مصرفی کشور، ترکیباتی مثل مایعات گازی، اتان، پروپان و بوتان موجود درگاز می توانست سالانه افزون بر 600 میلیون دلار برای کشور درآمد داشته باشد.

اما طی دوره ی چهارساله ای که با سیاستهای آقای زنگنه در این پروژه تاخیر افتاد با سوزاندن گاز تولیدی از میادین فوق، حدود 2.4 میلیارد دلار عدم النفع نصیب کشور شده است..

این روزها که زنگنه به جای اینکه پاسخگوی بی عملی خود در توسعه ی صنعت نفت باشد برخلاف قانون ،در کمپینهای انتخاباتی رییس جمهور حاضر شده و به تقسیم مبلغ اغراق شده ی بابک زنجانی به 4 میلیارد ثانیه (بعثت حضرت رسول(ص) تا کنون)می پردازد خوبست نگاهی به عملکرد خود فقط در پرونده ی سیاه این پروژه بیاندازد تا ببیند صرف نظر از آسیب به محیط زیست خوزستان ( در پناه سکوت محض خانم ابتکار) ضرر اقتصادی او با بابک برابری می کند.

بقیه پرونده ها از صدور گاز به ترکیه، عدم انعقاد قرارداد توسعه ی میادین نفتی مشترک، معطل گذاشتن فاز یازده پارس جنوبی، کرسنت و ... دامنه ی آسیبهای اقتصادی ایشان به چه ارقام حیرت آوری بالغ می شود.