سیاست ایرانی را نمی پسندم چون حال مردمم را خوب نمی کند. سیاستی که مبنای خدمت به مردم و حل مشکل جامعه را نداشته باشد، به چه کاری می آید؟ برخی افراد و به قول خودشان：حزب و گروه از خدا شرم نمی کنند که آخرتی هست؟

مدیریت سیاست را در ایران دو گونه تحلیل می کنم:
سیاست کثیف و سیاست تمیز. سیاست کثیف سیاستی است که به جان و سلامتی مردم اهمیتی نمی دهد و سیاست تمیز سیاستی است که اولویت اولش، آرامش و سلامت مردم است. در سیاست کثیف، به هر قیمتی منافع مردم مورد تهاجم قرار می گیرد، اما در سیاست تمیز منافع مردم صیانت می شود. سیاست تمیز بر مبنای اخلاق، انسانیت و البته دین مداری است و سیاست غیرتمیز بر مبنای چپاول منافع مادی و معنوی یک ملت.

با در نظر گرفتن موارد بالا و یادآوری حدیث ثقلین پیامبر(ص) مبنی بر گمراه نشدن با قرآن و اهل بیت(س) و نیز دستورات ارزشمند مولای متقیان حضرت علی علیه السلام، به خوبی می توان خدمتگزاران واقعی به کشور که بعضا ممکن است از صحنه سیاست و رسانه نیز به دور باشند را شناخت؛ و متقابلا می توان موج سواران و نان به نرخ روزخورانی که حتی از خون پاک آتش نشانان پلاسکو هم ابزار درست می کنند را هم شناخت.

سیاست در کشور ما بیش از آن که تخصص محور و شایسته محوری باشد، عرصه ای برای رقابت به منظور قدرت گرفتن و تصاحب هاست و نه خدمت واقعی به مردم. امروزه مدیریت، اقتصاد، فرهنگ و اخلاق کشور ما سال ها است زیر فشار سیاست کثیف، در حال آسیب است و این مسأله، سیاست تمیز را نیز تحت الشعاع خود قرار داده است.

پیشنهاد می کنم جناح های مختلف سیاسی به جای جنگ و جدل های بی حاصل که عمدتا بر مبنای هوای نفس است، کنار بگذارند و از خدا و قیامت و امام زمان(عج) بترسند و شرم کنند. برخی افراد و حزب ها به چه قیمتی، از هر مسأله، پله و ابزاری برای سیاست کثیف خود درست می کنند؟ آیا فردایی نیست؟

الف