بيش از سه سال از تشكيل كابينه دولت تدبير و اميد مي گذرد و فعالين صنعت هوايي كشور همچنان در جستجوي روزنه اي از اميد در اين صنعت تحريم زده ايام مي گذرانند.
هر چند با توافق تاريخي برجام و برچيده شدن بخشي از تحريم هاي ناجوانمردانه غربي؛ همه در انتظار ورود ناوگان جديد چشم به آسمان دوخته اند؛ كه البته آن هم اين روزها با اما و اگر هاي فراواني رو به رو ست؛ اما همه چيز در اين صنعت درمانده به نو سازي ناوگان ختم نمي شود.
متاسفانه دولت در اين بخش طي سه سال گذشته فرصت طلايي خود را از كف داد؛ ما مي توانستيم طي اين سه سال خيلي از اموري را كه اساسا ربطي به تحريم نداشت را سر و سامان دهيم كه نداديم.
ما مي توانستيم طي اين مدت نسبت به اصلاح تدريجي ساختارسازماني اين حوزه ها ورود كنيم كه نكرديم.
ما مي توانستيم قبل از نوسازي ناوگان در اين زمان ايده آل از طريق آموزش هاي نوين به نوسازي تفكرات پوسيده مديريتي در اين بخش حساس و مهم كشور بپردازيم كه نپرداختيم.
ما مي توانستيم حتي در راستاي سياست هاي متعالي اقتصادي مقاومتي جلوي بسياري از ريخت و پاشها و تصميم هاي ناصحيح مديريتي در اين بخش را بگيريم كه نگرفتيم.
ما مي توانستيم با تغييرات صحيح مديريتي موجبات تغيير و رشد تدريجي اين شركت ها را كليد بزنيم كه نزديم.
ما طي اين سه سال تنها اميد خود را به برجام و متعاقب آن نوسازي ناوگان معطوف كرديم؛ كه آن هم اگر تحقق يابد مستلزم رفع معايبي است كه تاكنون ناديده مي انگاشتيم؛ چراكه پس از ورود ناوگان سو مديريت ها خود را بيش از پيش عيان خواهد نمود و ناكارآمدي مديريتي دست دولت و ملت را در پوست گردوي اقساط سنگين اين ناوگان قرار خواهد داد.
