الف - فرزانگانی که به مقصد نرسیدند

باز هم شاهد حادثه ای دلخراش برای جمعی از دانش آموزان عزیز کشورمان بودیم، اتوبوس حامل دانش آموزان دختر استان هرمزگان حوالی قلعه بیابان داراب واژگون شد.

اتوبوسی حامل دانش آموزان رودانی و مینابی از استان هرمزگان که قصد داشت فرزانگان را به اردوی ملی فرزانگان در شیراز برساند که به مقصد نرسید. حادثه ای که طبق معمول چند روزی در صدر اخبار رسانه ها و ابراز فضل عده ای قرار می گیرد و خیلی زود به دست فراموشی سپرده می شود، مثل آمار های تلفات سوانح رانندگی که هر وقت می شنویم سری تکان می دهیم و خیلی راحت از کنار آن عبور مي كنيم.

هیچگاه به دنبال راه حل غلبه بر این چالش نیستیم، مردم دولت را متهم می کنند و بعضی دولتمردان انگشت اتهام را به سوی بعضی از رانندگان می گیرند و فرهنگ نداشته آنان در رانندگي را به رخ شان می کشند. دسته ای در اینگونه مواقع به نارسایی در جاده ها اشاره می کنند و عده ای نا ایمنی خودروها را بر سر خودرو سازان می کوبند.

بعضی پلیس راهور را متهم می کنند و برخی کم کاری صدا و سیما و رسانه ها را در فرهنگ سازی عامل نا آگاهی و پیدایش این حوادث می دانند. معمولا در یک چنین صحنه هایی، همه چند وقتی به دنبال مقصر اصلی می گردند تا همه کاسه و کوزه ها را در سرش خراب کنند، بدون آنکه کمی راجب نقش خود در‌این باره فکر کنند. بله نقش خود!

این ناشی از نقص فکری است که تصور کنیم، تك تك ما در رفع این چالش ملی هیچ نقشی نداریم. اینکه فكر کنیم یک یا چند سازمان دولتی قادرند بدون کمک ما نسبت به رفع این چالش ملی اقدام کنند کمی عجیب است. واقعیت این است که برای رفع یک مشکل ملی ما نیازمند یک اقدام ملی هستیم، اقدامی که همه در هر لباس و مسئولیتی باید به صورتي فعال در آن مشارکت کنند.

نویسندگان و اصحاب رسانه با قلم، تریبون داران با بیان، مجلس نشینان با قانون، ناظران با نظارت دقیقتر، دولتمردان با اختصاص بودجه بیشتر، سازندگان خودرو با توجه به ایمنی، معلمان و اساتید دانشگاه با آموزش و تک تک ما با رعایت و توجه به قوانین و مراعات حقوق یکدیگر، بله ما تنها در سایه وحدت و صرف فعل خواستن می توانیم مثل خیلی از کشورهای پیشرفته به راحتی این چالش جدی را پشت سر بگذاریم یا همچنان اندرخم کوچه دیروز حرکت کنیم و به انتظار حادثه بعدی بنشینیم.