یکی از مسائلی که امروزه در فرهنگ سیاسی کشور با آن مواجه هستیم، ادعاها و مطالباتی است که از جانب افراد مظنون و یا محکوم به جرم و تخلف مطرح می شود. چندی پیش مسائلی ازطرف برخی بازیگران و موثران فتنه ۸۸ مطرح شد که مصداق واقعی این ضرب المثل است «رو که نیست، سنگ پای ...»

این افراد آنچنان خود را در جایگاه مطالبه گری می پندارند که انگار در سال ۸۸ این ها محق بودند و نظام ما ظالم. حال مشابه این چنین رفتارهایی در این چند روز گذشته از جانب برخی مشئولین دولت سابق و در راس آنان آقای احمدی نژاد مطرح شده است. ایشان از دولت و صدا وسیمای ما تقاضای تریبون کرده اند، تابتوانند ادعاها وآمارهای گذشته خود را باری دیگر برای مردم ما بیان کنند.

البته امیدواریم که هدف از این مطالبه، همان باشد که خود ایشان مطرح کرده است. نه آنکه اهداف دیگری همچون احیاء مجدد خود در بین مردم،خروج از انزواء، واظهار وجودی هرچند کمرنگ در فضای سیاسی کشور باشد. حال اگر هم هدف ایشان همان باشد که در نوشته شان آورده اند اما این سوال مطرح است که با چه مجوزی ما می توانیم به افرادی که به اتهامات گوناگون از جمله فساد مالی (برداشت غیر قانونی برای دانشگاه ایرانیان و...) قراراست در دادگاه اسلامی مورد دادرسی قرار بگیرند و اتهام آنها، دست درازی بر بیت المال می باشد، ما بیاییم به آنها جواز استفاده از بیت المال (صداو سیما) را بدهیم.

این خلاف آموزه های شرعی ماست. درست است که هنوز شخص ایشان و نه همکاران محکومشان به عنوان مجرم و خاطی شناخته نشده اند، اما ازباب احتیاط عقلی و شرعی ما باید از این امر محتمل الخلاف اجتناب بکنیم. حال در نهایت به آقای احمدی نژاد توصیه می کنیم که به جای ذوق و شوق برای حضور در تلویزیون، قانون را تمکین کنید و در دادگاه حاضر شوید.

الف