الف - نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا، از نوع کفاشیان

نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا، از نوع کفاشیان

خبر انتخاب شدن "بنجامین ویلیامز" استرالیائی بعنوان داور بازی حساس ایران – ازبکستان در چهارچوب مسابقات انتخابی جام جهانی روسیه که از سوی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران رسانه ای شد، به همان اندازه بهت آور است که فدراسیون عریض و طویل فوتبال و مدیران ریز و درشت آن، یکسره از بندو بست های پشت پرده و لابی گری قدرتمندانه سعودی ها در کنفدراسیون فوتبال آسیا مغفول مانده اند. اینکه چرا سرمربی تیم ملی مجبور می شود مسئولیت کادر مدیریتی فدراسیون فوتبال را بر عهده گرفته و پیگیر ماجراهای پشت پرده کنفدراسیون شده و با رسانه ای کردن آن اعتراض خود را بیان کند، سئوال بی پاسخی است.

اعمال نفوذ رقبای ورزشی ما در نهادهای ورزشی بین المللی – بویژه فوتبال - داستان تازه ای نیست. آخرین نمونه گربه رقصانی عرب ها، ناامن جلوه دادن ایران در برگزاری مسابقات باشگاهی آنهم در حالیکه بیشتر کشورهای آشوب زده همسایه، ایران را برای مسابقات خود انتخاب می کنند، شاهدی بر کارشکنی و لابی گری بر علیه فوتبال کشورمان است که متاسفانه علیرغم شعار دادن مقامات فدراسیون در محکوم کردن تصمیم گیری های سئوال برانگیز کنفدراسیون فوتبال آسیا، آنهم فقط در حوزه رسانه های داخلی، کوچکترین اقدام بین المللی موثری را شاهد نبودیم و اگر هم اقدامی شد نتیجه ای عاید نشد. و بالاخره هم تیمهای باشگاهی کشورمان این توهین بزرگ را گردن نهادند تا مسابقات در کشور سومی برگزار شود.

وقتی نسبت به داوری مغرضانه همین جناب ویلیامز در دیدار ایران و عراق که چه بسا دستمان را از جام ملت ها کوتاه کرد، فدراسیون نشین ها در داخل و نایب رئیس کنفدراسیون آسیا در خارج از کشور واکنش اعتراضی و جدّی بروز ندادند، چه جای عجب که امروز همان داور مسئله دار دوباره برگزیده شود؟ داوری که بعد از آن شیرین کاری بزرگ در جام ملت ها، حاضر به حضور در ایران و در مسابقات باشگاه های آسیا نشد، این چینش داوری و این تصمیم ویلیامز، به نوعی دهن کجی به ایران و فوتبال ایران نیست؟

شواهد نشان می دهند که قدرت های درجه دوم و سوّم فوتبال قارّه کهن که دارای یک کرسی هر اندازه کم اهمیت در کنفدراسیون آسیا باشند، چه تمهیدات موّثری که برای پیشرفت فوتبال کشورشان نمی اندیشند؟ بی تردید انتخاب همین داور سریلانکائی که فوتبال کشورش محلّی از اعراب ندارد، بعنوان داور یک بازی حسّاس آنهم در انتخابی جام جهانی ( ایران و قطر) تنها در چهارچوب قواعدی خارج از حوزه قوانین بین المللی فوتبال توجیه پذیر است و گرنه داوری که با دیدن جمعیت حاضر در استادیوم آزادی به رعشه می افتد کجا یارای سوت زدن یک مسابقه بسیار حساس دو قدرت مطرح آسیا دارد؟

به این ترتیب چگونه می توان پذیرفت که یک نایب رئیس ایرانی کنفدراسیون آسیا، نه تنها گام موثری برای فوتبال کشور بر ندارد که حتی بگونه ای منفعلانه عمل کند که قادر به جلوگیری از این حق کشی های آشکار نباشد؟ با توجه به روحیاّت شناخته شده جناب کفاشیان، انتظار نداریم که ایشان" تهران" را به میزبانی جام ملت ها برساند، اما لااقل این توقع را داریم که مانع از حق کشی ها و قانون شکنی های آشکار بر علیه فوتبال ایران شود. تاکتیک "خنده " در حوزه داخلی را شاید بتوان نادیده انگاشت اما آنگاه که صحبت از هویت و عرق ملی بمیان آید افکارعمومی پاسخی شایسته می طلبد.

شواهد و قرائن نشان می دهند که خواب های بدی برای فوتبال ایران دیده اند که در صورت ادامه عملکرد منفعلانه فدراسیون در داخل و جناب کفاشیان در خارج از کشور و علیرغم عنوان پر طمطراق کرسی نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا، تعبیر خواهد شد. برای چندمین بار یادآوری کنم که آینده خیلی زود فرا می رسد.